Skip to content
  • Free delivery* and returns
  • Packed with care, delivered within 1-3 working days
  • 30 days consideration period
  1. Home
  2. Blog

Our blog

On this blog page you can read inspiring and recognizable stories of moms and dads (to be) and experts about their special profession. In addition, you can read the fun blogs about our newest items, checklist and tips.

Which sleeping bag do i need for my baby?

Which sleeping bag do i need for my baby?

A sleeping bag is so much more than just warmth during sleep for your baby. It gives your little one a sense of security, provides safety, and helps your baby fall asleep more easily. In other words: a true must-have! But with so many different thicknesses, lengths, and materials available, you might not know where to start when shopping for the perfect sleeping bag. Jollein has been a baby sleeping bag specialist for nearly 50 years and is happy to help you find the right one for your little one. Want to know more about the different types of sleeping bags and which size is best for your baby? Then keep on reading! Baby sleeping bags and TOG value The TOG value is a technical tool to help your baby sleep safely. It’s a point system that indicates the insulating quality of bedding. The lower the room temperature, the higher the TOG value can be. TOG stands for Thermal Overall Grade and tells you how well a sleeping bag or blanket retains body heat. Want to know more about TOG values? You can read all about them in our blog. Muslin or jersey sleeping bag? These sleeping bags are perfect for summer use. With a low TOG value of 0.5, a muslin or jersey sleeping bag is ideal when the temperature is high. Jersey is stretchy and soft, while muslin is breathable and absorbs moisture easily. Baby sleeping bag with detachable sleeves Sleeping bags with detachable sleeves are great for spring and autumn with a TOG value of 2.0. If you zip the sleeves back on, they’re perfect for winter too, with a TOG value of 3.0. These sleeping bags come in many cute prints and soft materials. Will you go for a sleeping bag in a cute colour, or one with an adorable print? Four-season baby sleeping bag Want to be prepared for the whole year at once? Then go for the four-season sleeping bag. It comes with an inner and an outer layer that you can easily zip apart to adapt the sleeping bag to the room temperature. Jollein’s four-season sleeping bags are available in trendy prints and colors, so all you have to do is pick your favorite. The TOG value of this sleeping bag ranges from 0.5 to 3.5, making it suitable for all seasons! Newborn sleeping bags Newborn sleeping bags are made specifically for the tiniest babies. They create a snug and safe sleeping environment, eliminating the need for loose bedding. Some of these sleeping bags can also be unzipped into separate layers and used year-round, with a TOG range from 0.5 to 3.5. With unpredictable weather, the four-season newborn sleeping bag is ideal! Is your newborn especially active at night? Try the newborn cocoon sleeping bag. It gives your baby a secure and cozy feeling and limits excess movement. Which size sleeping bag do i need? Now that you know all about the different types of sleeping bags, it’s important to pick the right size. Jollein offers four different sizes in its collection, so there’s a suitable sleeping bag for every baby and toddler. The newborn size is 60 cm and suitable for babies from 0–3 months. Then there’s the 70 cm size for 3–6 months, followed by the 90 cm sleeping bag for 6–18 months. The largest is 110 cm, which is suitable from 18 months until your little one no longer sleeps in a sleeping bag. These age ranges are just guidelines — always check your baby’s height when choosing a sleeping bag. It’s essential that your baby’s head or arms can’t slip through the openings. That’s why you shouldn’t size up too much. When in doubt, measure! Still unsure which sleeping bag or size is best for your baby after reading this blog? Contact our customer service — we’re happy to help!
Van mama tot slaapcoach

Van mama tot slaapcoach

Ghislaine (33) woont in Valkenburg aan de Geul en is moeder van, Nova (3). In deze blog vertelt ze haar eigen ervaringsverhaal. Ghislaine vertelt hoe ze zichzelf terugvond na een heftige start en hoe haar eigen ervaring en het falende moedergevoel, door ontbrekende informatie, ertoe geleid hebben dat ze slaapcoach is geworden. Slaap bij kindjes is een veelbesproken onderwerp. Negatieve en positieve berichten wisselen elkaar af. Ondertussen lijken slapeloze nachten en uitputtende dagen bij het moederschap inbegrepen. Is dat ook echt zo? Lees verder voor mijn ervaringsverhaal en hoe ik hierover denk. Ik wil dat jij je vooral niet schuldig voelt als je om hulp vraagt, op welk gebied dan ook! Donkere wolken Toen ik in 2019 moeder werd van ons dochtertje Nova, kleurde de roze wolk donker. Precies een week na mijn traumatische bevalling werd ik in het ziekenhuis opgenomen met hoge koorts, kraamvrouwenkoorts. Vijf lange dagen in het ziekenhuis volgden waarna ik met een flinke antibioticakuur naar huis mocht. Vervolgens werd ons dochtertje erg ziek toen ze precies drie maanden oud was. Ook voor haar volgde een ziekenhuisopname vanwege een urineweginfectie met nierbekkenontsteking. Eindelijk rust De eerste drie maanden voelde als een ware rollercoaster. Dankzij mijn geweldige verloskundige startte ik al snel met een traject (EMDR) om alles een plekje te kunnen geven. Voeg in de eerste maanden nog het slaapgebrek toe aan dit verhaal en je kunt je voorstellen dat het een ware uitdaging en zoektocht was om het leven weer onder controle te krijgen. Google en die andere mama’s Ondertussen wiegden wij ons dochtertje in slaap en had ik geen flauw idee hoe laat ze naar bed moest. Ik had destijds dekentjes, lakentjes, rompertjes en kleding in overvloed, maar op geen enkele checklist stonden (inbaker)slaapzakjes of white noise. Het begrip wakkertijd? Destijds nog nooit van gehoord! In mijn geval zijn er uren, dagen en zelfs weken verloren gegaan aan Google op zoek naar een voorbeeldritme. Op het einde van de dag wist ik door de hoeveelheid informatie nog steeds niet wat ik moest doen. Wat ik voornamelijk hoorde was: “mijn kindje slaapt al door”. Welk handboek hadden deze moeders ontvangen én welke instructie had ik gemist? Slaapinformatie Nu, drie jaar later, vraag ik mij nog altijd af waarom er zo weinig informatie verstrekt wordt over de slaapbasis van kindjes. Uit onderzoek bij Nederlandse baby’s van zes maanden ervaart één op de tien ouders het slapen van hun kindje als een probleem. Uit internationaal onderzoek blijkt zelfs dat slaapproblemen bij jonge kinderen voorkomen kunnen worden door de juiste voorlichting aan ouders te geven. Waarom moet iedere kersverse ouder het nog steeds zelf uitzoeken, slaap is toch immers een basisbehoefte? Missie Ondertussen hadden wij een flinke dip in het slaapgedrag van ons dochtertje, toen negen maanden oud. Per toeval ontdekte ik een slaapcoach op Instagram. Ik kende het hele begrip niet maar door haar ben ik een opleiding gaan volgen tot slaapcoach bij een internationaal erkende opleiding (Baby Sleep Consultant). Ondertussen sliep mijn dochtertje weer goed en had ik nog maar één doel! Mijn kennis omzetten in praktische en direct toepasbare tips, omdat ik andere ouders de struggle, de zoektocht en de onzekerheid wil besparen. Je kunt namelijk op een liefdevolle en ontspannen manier aan de slaapbasis van je kindje werken. Er is veel gratis informatie beschikbaar, ook voor jou! Slaaptips voor een krachtige slaapbasis Je kunt je kindje helpen door een simpele bedtijdroutine te hanteren voorafgaand aan een slaapmoment. Een bedtijdroutine met terugkerende handelingen zal een herkenbaar signaal zijn voor je kindje, de slaaptijd nadert. Daarnaast is een bedtijdroutine ook enorm belangrijk om je kindje tijd te geven om van drukke activiteiten (prikkels) over te schakelen naar de “slaapmodus”. Wat daarnaast kan helpen is het vervroegen van de bedtijd. Ik riep het eerste jaar: “breng haar maar later naar bed, dan slaapt ze ook langer”. Helaas, zo werkt het niet. Als je kindje té lang wakker is voelt dit niet meer comfortabel aan. Je kindje verlangt naar slaap, maar als er geen slaapmoment volgt, reageert het lichaam met een extra boost aan wakkerhormoon. Je kindje krijgt extra energie. Dit maakt het in slaap vallen en in slaap blijven nog moeilijker! Maak jij het kamertje van je kindje pikkedonker tijdens de slaapmomenten? Tussen de twee en drie maanden komt de productie van het eigen slaaphormoon op gang, melatonine. Donker stimuleert de aanmaak van het slaaphormoon. Als je kindje wakker is zorg je weer voor voldoende daglicht. Op deze manier hoef jij je geen zorgen te maken over een verschuiving van het dag- en nachtritme. Vraag hulp Ik kan nog uren doorgaan met het opsommen van slaaptips, maar grote kans dat jouw kindje nu net wakker wordt. Op Instagram en Facebook deel ik, samen met andere slaapcoaches niet alleen ontzettend veel praktische tips en adviezen die direct toepasbaar zijn, maar ook een wekelijkse Q&A waarin jij al je slaapvragen kunt stellen. Volg een slaapcoach (zoek een slaapcoach die bij jou past en kijk zeker naar de achtergrond/opleiding) en neem zo nu en dan een kijkje tussen alle tips. Je staat er niet alleen voor en hulp vragen is écht heel normaal en belangrijk! Wees lief voor jezelf Slaap als je kindje slaapt, parkeer je huishoudtaken en rust zelf ook uit. Wees lief voor jezelf en leg de lat niet te hoog. Vier ieder succes, al was het een dutje van 20 minuten. Ondertussen heb ik al meer dan 100 gezinnen aan meer slaap mogen helpen. Ik durf met zekerheid uit te spreken dat ieder kindje slaaptalent heeft. Sommige kindjes hebben nét iets meer ondersteuning nodig dan andere kindjes. Er komt een ochtend waarop je je realiseert dat je kindje doorgeslapen heeft. Heb jij het gevoel dat je niet meer kunt wachten op deze ochtend? Vraag dan direct hulp. Je faalt niet lieve mama. Als er meer openheid is over dit onderwerp kunnen we elkaar ook beter ondersteunen. Heb je behoefte aan meer praktische tips die direct toepasbaar zijn? Neem dan een kijkje op mijn Instagram.
The Life of a Young Mother

The Life of a Young Mother

Kyara (21) lives in Almere and is the mother of daughter Vajèn (4 months). She became a young mother and had her entire birth at home. Besides young motherhood, she studies full-time for a Bachelor’s degree in Nursing (HBO-Verpleegkunde) and also works. In this blog, Kyara shares her birth story and how she combines young motherhood with studying and working. Curious about Kyara’s story? Read on! Before I start telling, it’s helpful to know the situation we all live in:My boyfriend, our daughter Vajèn, and I live together with my mother, her boyfriend, and my two little brothers. Due to the dramatic housing market, we currently have no other option, and that’s totally fine. We all get along very well here, and everyone enjoys having the sweet little girl in our midst. Meanwhile, we’re saving up for our own home! But anyway: let’s get to the point! Water BreakingIt was Saturday, February 16, 2022, around nine o’clock in the evening, and I was 38 weeks and 5 days pregnant. I wanted to take a shower, so I went to the toilet and then upstairs. Once in the bedroom, I was chatting with my boyfriend when I suddenly felt something dripping down my leg. At first, I thought it was just some urine leakage because my baby was kicking hard against my bladder. I went to the bathroom upstairs just to check, and then… POP! My waters broke. After my mother checked to be sure it was really amniotic fluid, she called the midwife. The midwife arrived around 9:30 pm, confirmed the fluid, checked if our daughter had dropped, and then left. ContractionsThat same evening, there was a party with loud music in our courtyard. At midnight, the music finally got quieter, and we decided to try to sleep. Spoiler alert: I hardly got any sleep. About half an hour later, my contractions started. They were strong and constant right from the beginning. I got under the warm shower to handle the contractions, and my mother called the midwife again: we had to wait and see. I kept going between the shower and bed when I felt dizzy, completely focused on the contractions, and everyone else just did what they had to do: leave me alone as much as possible. Around 1 am, my mother called the midwife again to say the contractions had become even stronger and were still very constant. She came back around 1:30 am. I was still in the shower, concentrating hard on the contractions. The midwife stayed with us for quite a while and checked my dilation for the first time around 3 am—I was at 3 cm. An hour later, she checked again: 4 cm dilation. She told us that after reaching 4 cm, she would come back after about two hours. Contraction StormWhen the midwife left, I entered a contraction storm. One contraction after another with no break at all. But I absolutely didn’t want to go to the hospital, so I kept going. Around 5:45 am, she returned. We all expected I’d be at around 6 cm dilation, but no! I had gone from 4 to 9 cm in two hours! This news was a huge relief—it meant I was almost ready to start pushing! The BirthThe midwife quickly called the maternity nurse and prepared everything needed for the final stage. The sweet maternity nurse arrived just in time because my first pushing contraction started then. The first two or three pushing contractions felt strange—I barely felt anything was happening—but soon I could feel the head! My mother and boyfriend could peek now and then and saw she already had some hair on her little head (which didn’t feel like it at all, haha!). At 7:25 am, after just over 6 hours of dilation contractions and 40 minutes of pushing, she was finally here! Our beautiful little girl Vajèn Marley. Looking back, I truly had a dream birth—completely at home and with my own strength—though I couldn’t have done it without the most loving mother and boyfriend! Motherhood, Work, and StudyBy now, I’ve been going to school full-time for a few weeks and have also started working Fridays and Saturdays. I miss my little girl so much on those days! Together with my mother, after a long final internship day in a care home, I secretly took a pregnancy test in the bathroom on Monday, June 21, 2021. I think I’d never seen such a positive test in my life. My mother immediately said we should stay with her for a while, and we’re both very happy about that. It’s cozy living here, and I’m able to finish my studies. When my boyfriend works and I have school or work, my mother looks after Vajèn. If she has to work, my father (they are divorced) comes from his own house to help. Without all these loving people around us, I definitely would have had to quit my Nursing studies, and that would have been such a shame! I can also keep a job this way and earn extra income besides my boyfriend’s salary. That way, we can also save for our own home! We’re very blessed with such loving people around us, and I’m grateful every minute of the day. I also realize that everyone’s situation is different and not everyone is so lucky to have such people around, but remember one thing very well: You Got This! Everything will work out in the end. Much love,Kyara
An Anxious and Uncertain Pregnancy

An Anxious and Uncertain Pregnancy

In June, Lieke gave birth to her first child, a baby boy. But during her pregnancy, she couldn’t feel as happy and joyful as she had expected — overwhelming uncertainty and fear dominated her experience. Lieke felt lonely in her emotions during pregnancy. In this blog, she shares her story and hopes to break the feeling of loneliness for (expectant) mothers who experience the same. Most stories about pregnancy focus on how special it is to feel life growing inside you, how you radiate with joy, and how you feel like you can conquer the world. My experience was the complete opposite. Normally, I’m a confident young woman, but the moment I became pregnant, I became incredibly insecure, scared, and lonely in those feelings. Enjoying pregnancy? That didn’t happen for me. On the morning of October 1st, 2020, my partner and I stood in the bathroom together as I took a pregnancy test. The idea of having a baby had only come up a few months earlier, and the two previous attempts had been unsuccessful. We were both heavy smokers, so if the test was positive this time, it would be the perfect excuse to join "Stoptober" — the annual stop-smoking challenge — and use that as a cover for quitting. After I took the test, we waited for the result. Huh? Two lines? That means pregnant, right? We couldn’t believe our eyes. Still in disbelief and dazed by the result, I crawled back into bed. This can’t be real, can it? We agreed to quit smoking immediately, just in case the test was correct. My partner left for work, and I got ready for my own workday. Sitting in the car, the reality slowly started to sink in. The test was positive, and that’s hard to fake, but I didn’t want to get too excited — because if it really was true, so much could still go wrong. Subconsciously, I decided to protect myself from disappointment. The next day, I took another test because I still couldn’t believe I was actually pregnant. Again, it was positive. So, I called my doctor, assuming I’d need to bring in a urine sample so they could confirm the pregnancy themselves. But when I spoke to the assistant, she congratulated me immediately and advised me to register with a midwife practice, wishing me good luck with my pregnancy. Okay… time to adjust my expectations. Which practice should I call? After reading some reviews, I made my choice. The receptionist asked me some questions, estimated that I was four weeks pregnant, and scheduled the first ultrasound for when I would be eight weeks along. That meant four more weeks of waiting for someone to officially confirm I was really pregnant. Those four weeks felt like an eternity. Every time I went to the bathroom, I checked for bleeding. I was so afraid of miscarriage. I googled statistics on how many women miscarry — and the number was higher than I expected. Not helpful for my anxiety. And when I started to feel cramps in my lower abdomen, the panic really kicked in. We called the midwife to explain my symptoms. She reassured me that I was likely feeling implantation cramps, which is normal, and suggested using a hot water bottle to ease the discomfort. When the day of the ultrasound finally arrived, I was extremely nervous. I had secretly asked a few pregnant friends which midwife practice they used, and two of them went to the same one I had chosen. Naturally, I didn’t want to run into anyone I knew. Luckily, when we arrived, the waiting room was empty except for us — a relief. Soon, it was our turn, and I lay down for the scan. The midwife placed the device on my belly, and we could already see an oval shape. She immediately spotted a heartbeat. She also did an internal scan, where we could hear the heartbeat too. But I stayed guarded. I kept telling myself so much could still go wrong. After the successful first scan, we scheduled the next one and went home with good news. You might think: how lucky to see and hear that little heartbeat! And yes, I was grateful — but I still couldn’t feel happy. Fear of failure and disappointment dominated everything. Allowing myself to feel joy, knowing things could still go wrong? I couldn’t do that to myself. From that moment on, I lived from scan to scan. The next ultrasound was in three weeks, and if that one was good, we’d have the “green light” to share the big news with family and friends. Meanwhile, I kept checking for bleeding every time I used the bathroom. By the time of the second scan — the dating ultrasound — I was, once again, incredibly nervous. At the appointment, I lay down for the scan, and what a difference compared to the first one! Before, we saw a tiny oval blob; now it looked like a little human. BIZARRE! The midwife was cheerful and enthusiastic, as if she’d never seen something so beautiful. Everything looked perfect. We received our official due date and left with great news. They also asked if we wanted to do the NIPT test. Choosing whether or not to do the NIPT test was incredibly difficult. Of course, I wanted a healthy baby, but I didn’t want to be faced with making a decision about terminating the pregnancy if abnormalities were detected. My fear of failure and disappointment with this pregnancy played a huge role in that decision. Ultimately, I chose not to do the NIPT test. With the positive dating scan behind us, it was time to share the big news. The warm and happy reactions were overwhelming. Everyone said the same thing: ENJOY IT! Well… that’s exactly what I couldn’t do. I felt guilty that everything was going so well for us, yet I couldn’t feel happy. What did I have to complain about? I got pregnant quickly, no miscarriage, and everything looked fine. So why wasn’t I happy? A little voice in my head kept saying things could still go wrong — that my body wouldn’t be able to carry out this incredible task, that my body would fail me. So I lived from scan to scan, and I especially looked forward to the gender reveal ultrasound. Boy or girl — I didn’t care. I just wanted to know and, most importantly, to see our little human again, to check if everything was still okay inside. But two days before our gender ultrasound, the whole country went into lockdown due to rising COVID-19 cases. Only medically necessary scans were allowed — gender scans were considered “fun” and therefore non-essential. I was devastated. Tears streamed down my face. I had looked forward to this moment so much, and now it was taken from me. I felt defeated and robbed. My partner saw my emotions and wanted to do something for me. He searched for a practice still willing to perform the scan. After all, they were open — and who would check what kind of scan I was coming for? After some searching, he found a practice willing to make an exception. So we made the appointment. A bit later than planned, we were on our way to the scan. Naturally, I was nervous again. At the appointment, our little one wasn’t eager to reveal themselves, but after some effort, we finally saw it: a boy! One more hurdle remained — the 20-week anatomy scan. This detailed medical check could reveal whether the baby had severe abnormalities or was not viable at birth. We were warned that it would be a nerve-racking scan, with the technician only telling us the results at the end. Luckily, we had an incredibly kind woman who explained each step and immediately told us what she saw and whether it looked good. Everything looked perfect — nothing to worry about. After the positive 20-week scan, I finally started to relax. I could feel our baby moving more often, providing constant reassurance that everything was okay. Each movement filled me with warmth, and for the first time, I could actually enjoy something. Once I passed the 24-week mark — when a baby is considered viable in case of premature birth — I could breathe a sigh of relief, and time suddenly started to fly. I finally felt comfortable shopping for baby clothes, blankets, and other essentials. I had put it off, afraid that if something went wrong, I’d be left with painful reminders. At 27 weeks, I scheduled a 3D ultrasound. It cost a small fortune, but it was absolutely worth it. This scan wasn’t about measurements or growth. It was simply to look at our little miracle, to see his face and what he was doing in there. For the first time, I could enjoy a scan and see what I had been longing to see. I was determined to take maternity leave four weeks before my due date. I wanted as much time with my baby as possible. Now I understand why four weeks is the maximum — that last week was exhausting, and I work in an office job! Like most pregnant women, I was done by the final weeks. At 38 weeks, I could barely sleep. I was completely drained. There I was again, sitting at the midwife’s office with tears in my eyes — I had had enough. She understood but reminded me that it could still be another four weeks, so I had to hang in there. Luckily, I didn’t have to wait long. A few days later, the early contractions began, and at exactly 39 weeks, after a short and smooth delivery, our perfectly healthy son was born. What a hell of a ride this pregnancy was — but I did it! I hope we can break the taboo together. Pregnancy and motherhood can be hard or challenging, and that’s completely okay! Usually, only the positive sides are shared, which made me feel like my emotions weren’t valid. That made me feel lonely, even though I know many (expectant) mothers experience these feelings. I’ve never hidden how I felt during pregnancy. I wanted to break the loneliness by talking about it. Some people listened; most didn’t react much. Let’s make space for emotions — the good and especially the difficult ones. Life isn’t always perfect, and that’s what makes us human — and mothers.
Een eerlijk verhaal over de kraamperiode en kraamtranen

Een eerlijk verhaal over de kraamperiode en kraamtranen

Laura (28) woont samen met haar man Tommy, zoontje Teun en hondje Sep in het huis aan het water in het Noord-Hollandse Avenhorn. Laura is juf en mama van 6 maanden oud zoontje, Teun. Daarnaast is ze ook blogger van eerlijke mama verhalen, want hoe fijn is het om ook eens te lezen dat het ergens anders ook niet altijd lukt, dat je met je handen in je haren zit of stiekem doet alsof je hem niet hoort als hij om 05.00 uur denkt dat de ochtend begonnen is. In deze blog vertelt Laura haar eerlijke verhaal over de kraamperiode en de kraamtranen die daarbij kwamen kijken.Donderdagochtend 29 juli. Met Teun op schoot, word ik, gehuld in oversized ondergoed, met maandverband zo dik als een volgepoepte luier, het ziekenhuis uitgereden. Moe, trots, voldaan en gelukkig kijk ik naar mijn mannetje die in de Maxi-Cosi op schoot ligt. Ogen gesloten, rimpels in zijn gezicht, aangekleed in zijn met zorg uitgekozen geboortepakje. Hij is er. Eindelijk!Een uur later zit ik vol adrenaline met een glimlach op mijn gezicht op de bank om de kraamhulp welkom te heten. Ongemakkelijk ook, want de hechtingen van onder trekken en mijn buik voelt alsof ik minstens twee weken zware buikgriep heb gehad. Opgewekt kijk ik toe hoe ze bij Teun kijkt en meteen weet hoe ze hem moest vasthouden, hoe ze hem kan sussen en verschoont ze zonder blikken of blozen zijn luier. Ik voel een onrust bij mezelf. Ik moet dit ook kunnen, ik ben zijn moeder. Ik moet begrijpen wat hij nodig heeft, waarom hij huilt. Ik sta op, voel me verplicht om in mijn huis te vragen of iemand iets wil drinken.De dagen die volgen zet ik steeds een glimlach op als iemand vraagt hoe het gaat, negeer ik mijn drukkende, dikke kraamverband en zet ik mijn kiezen op elkaar als ik moet plassen. Ik ontvang alle kraamvisite en zit iedere ochtend netjes om 9 uur beneden als de kraamhulp aankomt. Ook bij haar geef ik aan dat het goed gaat. Dat ik pijn heb, maar dat dat vast normaal is. Zonder mokken luister ik naar de uitleg over verschonen, het wegen van Teun en onderga ik de dagelijkse onderzoeken van de nacontrole.Ik voel me slap, moe, kan nauwelijks op mijn benen staan en mijn tepels voelen uitgeleefd van alle keren borstvoeding. Maar ik hou me groot. Teun is geboren en ik moet gelukkig zijn, daarvan genieten en dankbaar zijn.De vierde dag zit erop. De kraamhulp trekt de voordeur achter haar dicht. Teun stopt niet met huilen en ik weet niet meer wat hij nodig heeft. Terwijl hij op het verschoningskussen voorzien wordt van een schone luier stort ik in. De pijn van de hechtingen is intens en ik ben op. Ik probeer mij groot te houden, wil mij niet laten kennen, ik moet er voor Teun zijn. Ik moet net als andere moeders op die roze wolk zitten.Alsof het afgesproken is, komt op dat moment mijn vader langsgefietst. Hij stopt even en zwaait vrolijk naar binnen. Het lukt mij te glimlachen als een boer met kiespijn. Ik zwaai terug. Hij steekt zijn duim op als vraag hoe het gaat. Een druppel, ik kan niet meer, alles doet pijn en ik kan het pasgeboren huiltje niet meer horen. Zonder mij nog in te kunnen houden barst ik in huilen uit.De dagen die volgen zien er hetzelfde uit. Weer om 9 uur beneden en ik blijf doen alsof het goed gaat. Bij iedere nieuwe uitleg aan Tommy, ga ik er, steunend op de kast, naast staan. Ik moet het ook weten. Fysiek gaat het niet zo lekker. Mijn baarmoeder zakt niet en de hechtingen blijken niet goed gepakt te hebben. Ze worden eruit geknipt en een open wond blijft over. Ik probeer het positief te blijven zien. Maar iedere dag rond een uur of 4, zodra de kraamhulp langs het raam naar huis fietst, stort ik in.Het schuldgevoel groeit. Waarom kan ik niet van ieder moment genieten? Waarom moet ik niet huilen van geluk, maar huilen van wanhoop? Waarom heb ik mij afgevraagd of ik dit wel wil, of ik dit wel kan. En waarom heb ik tegenover mezelf uitgesproken dat we te vroeg zijn begonnen met kinderen. Kraamtranen zijn toch tranen van geluk? Urenlang kunnen kijken naar je baby en zo intens gelukkig zijn dat je moet huilen van vreugde. Tranen omdat hij een schattig brabbelend geluidje maakt en huilen omdat je voor de zoveelste keer een onwijs lieve tekst leest in een kaartje. Geen tranen, omdat je het niet meer ziet zitten.Op de laatste dag van de kraamweek komt de verloskundige langs. Ze vraagt hoe het gaat en of we het een beetje redden. Dit is het eerste moment dat ik, naast de ouders, aangeef dat het niet zo goed gaat. Ik hoor dat dit erbij kan horen. Dat je ongelukkig kunt terugkijken op je bevallig, fysiek nog niet in orde bent en je hormonen alle kanten opvliegen. Dat ik mezelf goed in de gaten moet houden en dat als deze gevoelens blijven, ik professionele hulp kan zoeken als ik daarvoor open sta.De weken die volgen lijkt de grijze wolk in mijn hoofd op te lossen. Steeds vaker komen er lichtpuntjes naar voren. Ik begin mijn eigen positieve zelf, die oog heeft voor kleine bijzondere momenten, weer te herkennen. Ik geniet van Teun zijn brabbels, zijn lieve gezichtje tijdens het slapen en kan zelfs genieten van de zure poeplucht die uit zijn luier omhoogkomt.Die roze wolk.. Voor mij soms meer eentje met zware regen en af en toe een roze bliksemschicht.Laten we vooropstellen dat ik ook echt genoten en gelachen heb die eerste dagen. Toen Teun voor het eerst naar buiten mocht. Toen Teun zijn eerste plasje deed, recht over Tommy heen en toen hij voor het eerst in slaap viel in mijn armen. Kraamtranen zijn niet alleen van vreugde, maar ook van pure onmacht en frustratie. Je zit soms huilend op de bank als je terugdenkt aan die zware bevalling, of als je je kleintje staat te wiegen, omdat hij weer wakker werd toen je hem slapend weg probeerde te leggen. Als je weer een nacht 2 uur je ogen dicht hebt kunnen doen en dat niet eens aaneengesloten. Het mag er ook zijn.Wees lief voor jezelf en gun jezelf tijd. Je hoeft niet alles perfect te doen. Zelfs de kraamhulp heeft het moeten leren.Liefs van Laura Meer blogs van Laura over eerlijke mama verhalen lees je hier.Foto gemaakt door Elles Anne Fotografie
Papa aan het woord

Papa aan het woord

Tom is getrouwd met Sarah en is op 26 oktober voor het eerst vader geworden van dochter, Lía. Hij vertelt in deze blog over zijn ervaringen van de zwangerschap, de bevalling en de weken na de bevalling.Twaalf weken al, wat gaat de tijd snel! Op 26 oktober werd ik vader van een dochter die naar de naam Lía luistert. Het leven? Dat is anders, heel anders.. maar wel beter. Ja hoor, veel beter. Wat een avontuur!Sarah en ik fantaseerden al lang over een kleintje. We zijn “high school lovers” en ondertussen veertien jaar samen, waarvan drie gehuwd. Een kleine mini-me die ik stap voor stap zou begeleiden in het uitbouwen van haar leven, dat was de droom. Ik zeg ‘haar’, omdat ik dolgraag een dochter wilde.ZwangerschapHet beeld van een roze wolk verdween al snel, na tien weken zwangerschap kreeg Sarah last van bekkeninstabiliteit, iets wat haar tot op de dag van vandaag nog steeds parten speelt. Last werd al snel ‘extreme last’: zelfstandig draaien in bed of met de auto rijden was lange tijd niet meer mogelijk, wat resulteerde in veel stress en als ‘daddy-to-be’ ging ik toen al noodgedwongen op zoek naar een evenwicht tussen het werk en zorgen voor Sarah en onze ongeboren dochter. Het ergste als man tijdens een zwangerschap? Het machteloze gevoel dat ik kreeg bij het kijken naar mijn echtgenote in pijn. Ik ben iemand die altijd voor oplossingen probeert te zorgen, waarom kon ik dat nu dan niet?BevallingEen rollercoaster van emoties, dat is elke bevalling wel. Ik had al respect voor mijn vrouw, maar na negen loodzware maanden kan ik vandaag moeilijk in woorden uitdrukken hoe sterk het vrouwelijke geslacht écht is. Op 25 oktober trokken Sarah en ik in de avond naar buiten voor een wandeling. Een wandeling die ze moest doen om haar suikerwaarden laag te houden, want er werd ook zwangerschapsdiabetes vastgesteld. Heren, neem een vrouw haar lekker eten af en je hebt een probleem, maar ik daag jullie uit om een zwangere vrouw haar eten af te nemen. Good luck en doe je loopschoenen aan. Na honderd meter wandelen kreeg Sarah veel last van haar heupen, meer dan andere avonden. We keerden terug en besloten naar bed te gaan. Ze voelde de baby niet meer echt bewegen en we raakten wat ongerust. Sarah besloot om nog een keer naar het toilet te gaan en onderweg breekt haar vruchtwater. Dit is het dan, eindelijk. Haar vluchtkoffer stond klaar en een 45 minuten later stonden we in het ziekenhuis, om 23u40. En dan is er maar één gouden tip voor aanstaande vaders wanneer het gaat over de tijd tussen aankomst in het ziekenhuis en de geboorte: Niet veel praten (eigenlijk niet) en wees bereid om je hand gedurende vijf dagen niet meer te voelen van het knijpen. Lía werd geboren om 11u10.Na de bevallingJe wandelt het ziekenhuis binnen met twee en wandelt enkele dagen later terug naar buiten met drie, een bizar gevoel. Nooit was ik als chauffeur voorzichtiger dan de weg van het ziekenhuis naar onze woning. Werkelijk ie-de-reen leek een wegpiraat. De verantwoordelijkheid die je vanaf de geboorte draagt -en voelt- is enorm en het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. We zijn nog steeds zoekende naar structuur en krijgen elke dag wel een ander vraagstuk voorgeschoteld waar we een oplossing voor moeten vinden. Spontaan thuis vertrekken heeft plaatsgemaakt voor een doordachte planning. Maar.. we durfden het ook aan om met Lía richting Parijs te trekken om het nieuwe jaar in te zetten, een topbeslissing van onzekere ouders, want we hebben ontzettend hard genoten. Ze begint steeds meer te lachen en geluidjes te maken en elke keer als ik naar haar kijk sta ik verstelt van de gevoelens die in een mensenlichaam zitten. Het leven is nu pas écht begonnen, wat ben ik een ontzettend trotse papa.TIPGun jezelf de tijd om te wennen aan het ouderschap. Het instinct zit er van nature in, je gaat heus wel slagen. Probeer daarnaast ook tijd te nemen om met je partner tot rust te komen, een kindje geniet wanneer zijn/haar ouders ook kunnen genieten (hoe moeilijk dat in het begin ook lijkt, er zijn altijd wel mini-mogelijkheden). En praktische parenting advice van iedereen die je tegen het lijf loopt? Daar luister je met een smile naar, maar nadien doe gewoon wat voor jullie goed aanvoelt. En als je baby wat melk teruggeeft of hij komt uit een badje dan zijn er gelukkig nog steeds de hydrofiele doeken van Jollein, Enjoy!