Onze blogs

Een slaapzak is voor je baby zoveel meer dan alleen de warmte tijdens het slapen. Het geeft je baby een geborgen gevoel, het biedt veiligheid en helpt je baby om makkelijker in slaap te vallen. Een echte musthave dus! Er zijn alleen zoveel verschillende diktes, lengtes en materialen dat je misschien geen idee hebt waar je moet beginnen bij het shoppen van de perfecte slaapzak. Jollein is al bijna 50 jaar specialist in babyslaapzakjes en adviseert je graag over de juiste slaapzak voor jouw kleintje. Wil je meer weten over de verschillende soorten slaapzakken en welke maat slaapzak geschikt is voor jouw kleintje? Lees dan gauw verder! Baby slaapzak en TOG-waarde? TOG-waarde is een technisch hulpmiddel om jouw kindje veilig te laten slapen. Het is een puntensysteem voor de isolerende kwaliteit van bedtextiel. Hoe lager de omgevingstemperatuur, hoe hoger de TOG-waarde mag zijn. De afkorting TOG staat voor Thermal Overall Grade en geeft aan in hoeverre de lichaamswarmte vast wordt gehouden in bijvoorbeeld slaapzakken en dekens. Lees alles over TOG-waarden in onze blog. Hydrofiel of Jersey slaapzak? Deze slaapzakjes zijn perfect voor gebruik in de zomer. Met een lage TOG-waarde van 0.5 is een hydrofiel of jersey slaapzakje heerlijk als de omgevingstemperatuur hoog is. Het voordeel van jersey is dat hij stretchy is en soepel en bij hydrofiel is het fijne dat hij ademend is en gemakkelijk vocht opneemt. Baby slaapzakje met afritsbare mouw Slaapzakken met afritsbare mouwen lenen zich goed voor het najaar en het voorjaar met hun TOG-waarde van 2.0, maar zijn dan weer super fijn voor de winter als je de mouwen eraan ritst. Dan is de TOG-waarde 3.0. De slaapzakken met afritsbare mouwen zijn er in veel printjes en verschillende zachte stoffen. Ga jij voor de Stargaze slaapzak met afritsbare mouw, of met de schattige teddy bear print? Vier seizoenen baby slaapzak Wil jij meteen voor een heel jaar klaar zijn? Ga dan voor de vier seizoenen slaapzak. Deze slaapzak heeft een binnen slaapzakje en een buiten slaapzak. Deze rits je makkelijk van elkaar af om de slaapzak aan de omgevingstemperatuur aan te passen. De vier seizoenen slaapzakken van Jollein zijn er in trendy printjes en kleuren, dus je hoeft alleen nog maar te kiezen welke jij het leukste vindt. De TOG-waarde van de vier seizoenen slaapzak gaat van 0.5 tot 3.5, dus geschikt voor alle seizoenen! Newborn slaapzakken De newborn slaapzakken zijn geschikt voor de allerkleinsten. Dit geeft een geborgen gevoel en is veilig om te gebruiken, omdat je dan geen los beddengoed nodig hebt. De newborn slaapzak kun je ook uit elkaar ritsen en is ook in elk seizoen te gebruiken met een TOG-waarde van 0.5 tot 3.5. Met het wisselvallige weer in Nederland is de 4-seizoenen newborn slaapzak ideaal! Is jouw newborn baby erg bewegelijk s'nachts? Probeer dan de newborn cocoon slaapzak. Deze geeft je baby een veilig en geborgen gevoel en beperkt de bewegingsvrijheid. Welke maat slaapzak heb ik nodig? Nu je alles weet over de verschillende soorten slaapzakken, is het belangrijk om te weten welke maat slaapzak je het beste kunt kopen. Jollein heeft vier formaten slaapzakjes in haar collectie. Dus voor elke baby en dreumes hebben wij een geschikte slaapzak in ons assortiment. De newborn slaapzak is 60 cm lang en geschikt voor newborns van 0-3 maanden. Daarna is de 70 cm slaapzak, deze is geschikt voor baby’s van 3-6 maanden. Vervolgens komt de 90 cm slaapzak, deze kun je gebruiken bij baby’s van 6-18 maanden. De grootste maat is 110 cm en deze gebruik je vanaf 18 maanden tot je kleintje niet meer in een slaapzakje slaapt. Uiteraard dienen de leeftijden als richtlijn. Kijk altijd naar de lengte van jouw kindje bij de keuze van een slaapzak. Het is belangrijk dat je kindje niet met het hoofdje of armen door de openingen kan komen. Koop daarom geen slaapzak op de groei voor jouw kleintje. Meten is weten! Mocht je na het lezen van deze blog nog advies nodig hebben over de juiste maat of type slaapzak voor jouw kleintje? Neem dan contact op met onze klantenservice, ze adviseren je graag!

Ghislaine (33) woont in Valkenburg aan de Geul en is moeder van, Nova (3). In deze blog vertelt ze haar eigen ervaringsverhaal. Ghislaine vertelt hoe ze zichzelf terugvond na een heftige start en hoe haar eigen ervaring en het falende moedergevoel, door ontbrekende informatie, ertoe geleid hebben dat ze slaapcoach is geworden. Slaap bij kindjes is een veelbesproken onderwerp. Negatieve en positieve berichten wisselen elkaar af. Ondertussen lijken slapeloze nachten en uitputtende dagen bij het moederschap inbegrepen.Is dat ook echt zo? Lees verder voor mijn ervaringsverhaal en hoe ik hierover denk. Ik wil dat jij je vooral niet schuldig voelt als je om hulp vraagt, op welk gebied dan ook! Donkere wolken Toen ik in 2019 moeder werd van ons dochtertje Nova, kleurde de roze wolk donker. Precies een week na mijn traumatische bevalling werd ik in het ziekenhuis opgenomen met hoge koorts, kraamvrouwenkoorts. Vijf lange dagen in het ziekenhuis volgden waarna ik met een flinke antibioticakuur naar huis mocht. Vervolgens werd ons dochtertje erg ziek toen ze precies drie maanden oud was. Ook voor haar volgde een ziekenhuisopname vanwege een urineweginfectie met nierbekkenontsteking. Eindelijk rust De eerste drie maanden voelde als een ware rollercoaster. Dankzij mijn geweldige verloskundige startte ik al snel met een traject (EMDR) om alles een plekje te kunnen geven. Voeg in de eerste maanden nog het slaapgebrek toe aan dit verhaal en je kunt je voorstellen dat het een ware uitdaging en zoektocht was om het leven weer onder controle te krijgen. Google en die andere mama’s Ondertussen wiegden wij ons dochtertje in slaap en had ik geen flauw idee hoe laat ze naar bed moest. Ik had destijds dekentjes, lakentjes, rompertjes en kleding in overvloed, maar op geen enkele checklist stonden (inbaker)slaapzakjes of white noise. Het begrip wakkertijd? Destijds nog nooit van gehoord! In mijn geval zijn er uren, dagen en zelfs weken verloren gegaan aan Google op zoek naar een voorbeeldritme. Op het einde van de dag wist ik door de hoeveelheid informatie nog steeds niet wat ik moest doen. Wat ik voornamelijk hoorde was: “mijn kindje slaapt al door”. Welk handboek hadden deze moeders ontvangen én welke instructie had ik gemist? Slaapinformatie Nu, drie jaar later, vraag ik mij nog altijd af waarom er zo weinig informatie verstrekt wordt over de slaapbasis van kindjes. Uit onderzoek bij Nederlandse baby’s van zes maanden ervaart één op de tien ouders het slapen van hun kindje als een probleem. Uit internationaal onderzoek blijkt zelfs dat slaapproblemen bij jonge kinderen voorkomen kunnen worden door de juiste voorlichting aan ouders te geven. Waarom moet iedere kersverse ouder het nog steeds zelf uitzoeken, slaap is toch immers een basisbehoefte? Missie Ondertussen hadden wij een flinke dip in het slaapgedrag van ons dochtertje, toen negen maanden oud. Per toeval ontdekte ik een slaapcoach op Instagram. Ik kende het hele begrip niet maar door haar ben ik een opleiding gaan volgen tot slaapcoach bij een internationaal erkende opleiding (Baby Sleep Consultant). Ondertussen sliep mijn dochtertje weer goed en had ik nog maar één doel! Mijn kennis omzetten in praktische en direct toepasbare tips, omdat ik andere ouders de struggle, de zoektocht en de onzekerheid wil besparen. Je kunt namelijk op een liefdevolle en ontspannen manier aan de slaapbasis van je kindje werken. Er is veel gratis informatie beschikbaar, ook voor jou!   Slaaptips voor een krachtige slaapbasis Je kunt je kindje helpen door een simpele bedtijdroutine te hanteren voorafgaand aan een slaapmoment. Een bedtijdroutine met terugkerende handelingen zal een herkenbaar signaal zijn voor je kindje, de slaaptijd nadert. Daarnaast is een bedtijdroutine ook enorm belangrijk om je kindje tijd te geven om van drukke activiteiten (prikkels) over te schakelen naar de “slaapmodus”. Wat daarnaast kan helpen is het vervroegen van de bedtijd. Ik riep het eerste jaar: “breng haar maar later naar bed, dan slaapt ze ook langer”. Helaas, zo werkt het niet. Als je kindje té lang wakker is voelt dit niet meer comfortabel aan. Je kindje verlangt naar slaap, maar als er geen slaapmoment volgt, reageert het lichaam met een extra boost aan wakkerhormoon. Je kindje krijgt extra energie. Dit maakt het in slaap vallen en in slaap blijven nog moeilijker! Maak jij het kamertje van je kindje pikkedonker tijdens de slaapmomenten? Tussen de twee en drie maanden komt de productie van het eigen slaaphormoon op gang, melatonine. Donker stimuleert de aanmaak van het slaaphormoon. Als je kindje wakker is zorg je weer voor voldoende daglicht. Op deze manier hoef jij je geen zorgen te maken over een verschuiving van het dag- en nachtritme. Vraag hulp Ik kan nog uren doorgaan met het opsommen van slaaptips, maar grote kans dat jouw kindje nu net wakker wordt. Op Instagram en Facebook deel ik, samen met andere slaapcoaches niet alleen ontzettend veel praktische tips en adviezen die direct toepasbaar zijn, maar ook een wekelijkse Q&A waarin jij al je slaapvragen kunt stellen. Volg een slaapcoach (zoek een slaapcoach die bij jou past en kijk zeker naar de achtergrond/opleiding) en neem zo nu en dan een kijkje tussen alle tips. Je staat er niet alleen voor en hulp vragen is écht heel normaal en belangrijk! Wees lief voor jezelf Slaap als je kindje slaapt, parkeer je huishoudtaken en rust zelf ook uit. Wees lief voor jezelf en leg de lat niet te hoog. Vier ieder succes, al was het een dutje van 20 minuten. Ondertussen heb ik al meer dan 100 gezinnen aan meer slaap mogen helpen. Ik durf met zekerheid uit te spreken dat ieder kindje slaaptalent heeft. Sommige kindjes hebben nét iets meer ondersteuning nodig dan andere kindjes. Er komt een ochtend waarop je je realiseert dat je kindje doorgeslapen heeft. Heb jij het gevoel dat je niet meer kunt wachten op deze ochtend? Vraag dan direct hulp. Je faalt niet lieve mama. Als er meer openheid is over dit onderwerp kunnen we elkaar ook beter ondersteunen. Heb je behoefte aan meer praktische tips die direct toepasbaar zijn? Neem dan een kijkje op mijn Instagram.

Kyara (21) woont in Almere en is moeder van dochter Vajèn (4 maanden). Ze is jong moeder geworden en heeft haar bevalling van begin tot eind thuis gedaan. Naast het jonge moederschap studeert ze fulltime HBO-Verpleegkunde en werkt ze ook nog. In deze blog verteld Kyara over haar bevalling en hoe ze het jonge moederschap combineert met wet studeren en werken. Ben je benieuwd naar het verhaal van Kyara? Lees dan verder! Voordat ik ga vertellen,is het handig om te weten in wat voor situatie wij wonen met zijn allen. Mijn vriend, ons dochtertje Vajèn en ik wonen gezellig bij mijn moeder, haar vriend en mijn twee broertjes in huis. Vanwege de dramatische huizenmarkt is er voor ons op dit moment even geen andere optie en dat is helemaal niet erg. Wij hebben het met z’n allen enorm gezellig hier en iedereen geniet van het lieve kleine meisje in ons midden. Ondertussen kunnen wij lekker sparen voor ons eigen huisje straks! Maar goed: Let’s get to the point! Gebroken vliezen Het was zaterdag 16 februari 2022 rond negen uur in de avond en ik was 38 weken en 5 dagen zwanger. Ik wilde gaan douchen, dus ging nog even naar het toilet om vervolgens naar boven te lopen. Eenmaal boven in de slaapkamer aangekomen, sta ik nog even wat te kletsen met mijn vriend als ik ondertussen wat voel druppelen in mijn broek. In eerste instantie dacht ik dat het wat urineverlies was doordat mijn dochter in mijn buik flink tegen mijn blaas kon schoppen. Ik ben boven toch nog maar even op de wc gaan zitten en toen… POP!... braken mijn vliezen. Nadat mijn moeder voor de zekerheid controleerde of het wel echt vruchtwater was, belde zij de verloskundige. De verloskundige was er rond half 10 ongeveer. Zij controleerde nogmaals het vruchtwater, voelde of ons dochtertje inmiddels was ingedaald en ging daarna weer weg. Weeën Op diezelfde avond was er bij ons in het hofje een feest gaande met harde muziek. Om twaalf uur middernacht werd de muziek eindelijk wat zachter gezet en besloten wij allemaal om nog even te gaan slapen. Ik kan alvast verklappen: van dat slapen is weinig gekomen. Een halfuurtje later begonnen namelijk mijn weeën. Deze waren eigenlijk vanaf het begin al heel heftig en constant. Ik ging onder de warme douche om mijn weeën op te vangen en weer belde mijn moeder de verloskundige: we moesten het nog eventjes aankijken. Ondertussen kroop ik onder de douche, en tussendoor steeds even in bed als ik duizelig werd, helemaal in mijn eigen wereld en deed iedereen precies wat hij/zij moest doen: mij zoveel mogelijk met rust laten. Rond één uur heeft mijn moeder weer de verloskundige gebeld en gezegd dat de weeën nu nog heftiger waren en nog steeds heel constant. Rond half twee kwam zij bij ons thuis, ik zat toen nog onder de douche en was mij volop aan het concentreren op de weeën. De verloskundige is toen best een tijdje bij ons in huis gebleven en heeft mij rond drie uur voor het eerst getoucheerd, ik zat toen op 3 cm. Een uurtje later wilde ze weer even kijken hoe ver ik was en toen zat ik op 4 cm ontsluiting. Zij vertelde ons dat bij 4 cm de afspraak is om na ongeveer twee uurtjes weer terug te komen. Weeënstorm Toen de verloskundige weg was ben ik in een weeënstorm terecht gekomen. De ene na de andere wee diende zich aan en ik kreeg geen seconde adempauze tussendoor, maar ik wilde absoluut niet naar het ziekenhuis, dus ik zette door. Rond kwart voor zes kwam ze weer terug, we verwachtten allemaal dat ik nu rond de 6 cm zou zitten, maar niets is minder waar! Ik was binnen twee uur van 4 naar 9 cm ontsluiting gegaan! Dit nieuws was voor mij zo’n enorme opluchting, want dat betekende dat ik bijna mocht gaan persen! Bevalling De verloskundige belde snel de kraamzorg en legde alles klaar wat nodig was voor het eind van de bevalling. De lieve mevrouw van de kraamzorg was net op tijd, want toen zij binnenkwam begon net mijn eerste perswee. De eerste twee of drie persweeën voelden heel gek en had ik echt het idee dat er weinig gebeurde, maar al snel voelde ik het hoofdje! Mijn moeder en mijn vriend konden af en toe al even kijken en zagen dat ze al lekker wat haar op haar kleine hoofdje (dit voelde overigens niet zo haha!) had. Om 07:25 uur, na iets meer dan 6 uur ontsluitingsweeën en 40 minuten persen, was ze daar dan eindelijk! Ons prachtige, kleine meisje Vajèn Marley. En jeetje, als ik terugkijk heb ik echt een droombevalling gehad, lekker helemaal thuis en op eigen kracht, al had ik dat zonder de allerliefste moeder en vriend niet gekund! Moederschap, werken en studeren Inmiddels ga ik alweer een aantal weken fulltime naar school en ben ik ook alweer begonnen met werken op de vrijdag en de zaterdag. Wat mis ik mijn kleine meisje enorm op die dagen! Samen met mijn moeder deed ik op maandag 21 juni 2021, na een lange laatste stage dag in een verzorgingshuis, stiekem in de badkamer, mijn zwangerschapstest. Volgens mij heb ik in mijn hele leven nog nooit zo’n positieve test gezien. Op dat moment zei mijn moeder gelijk dat we voorlopig maar even bij haar moesten blijven en wat zijn wij daar beide enorm blij mee. Het is gezellig met zijn allen en ik kan hierdoor gelukkig mijn studie afmaken. Als mijn vriend moet werken en ik naar school moet of ook moet werken, dan past mijn moeder op Vajèn en als mijn moeder zelf ook moet werken dan komt mijn vader (zij zijn gescheiden) vanuit zijn eigen huis hier naartoe om op haar te passen. Zonder al deze lieve mensen om ons heen had ik zeker weten moeten stoppen met mijn studie tot HBO-Verpleegkundige en dat zou enorm zonde geweest zijn! Ook kan ik hierdoor een baantje behouden en daarmee extra inkomen genereren, naast het inkomen van mijn vriend. Op deze manier kunnen wij ook sparen voor ons eigen huisje straks! Wij zijn enorm gezegend met zulke lieve mensen om ons heen en ik ben hier elke minuut van de dag enorm dankbaar voor. Ook ben ik mij ervan bewust dat iedereen zijn situatie anders is en dat niet iedereen het geluk heeft met zulke mensen om zich heen, maar onthoud één ding heel goed: You Got This! Uiteindelijk komt alles goed! Veel liefs, Kyara

Lieke is in juni bevallen van haar eerste kindje, een zoontje. Ze kon tijdens haar zwangerschap niet zo blij en gelukkig zijn als ze dacht, onzekerheid en angst overheerste enorm. Lieke heeft zich tijdens de zwangerschap eenzaam gevoeld in haar emoties. In de blog vertelt ze over haar ervaring van de zwangerschap en wilt ze de eenzaamheid doorbreken voor (aanstaande) moeders die hetzelfde meemaken.De meeste verhalen over zwangerschap gaan over hoe bijzonder het is dat je leven in je buik voelt ontstaan, je ervan gaat stralen en je voelt je alsof je de wereld aan kan. Mijn ervaring van zwanger zijn is het tegenovergestelde. Normaal ben ik een zelfverzekerde jonge vrouw, maar eenmaal zwanger werd ik super onzeker, bang en dat voelde eenzaam. Genieten? Dat was niet aan mij besteed.Op 1 oktober 2020 vroeg in de ochtend stond ik samen met mijn vriend in de badkamer, ik ging een zwangerschapstest doen. Het plan om zwanger te raken, was pas enkele maanden geleden ontstaan en de 2 voorgaande keren waren zonder resultaat. We waren allebei flinke rokers dus als het dit keer raak zou zijn, konden we mooi ‘meedoen’ aan stoptober wat dan als een dekmantel was voor het feit dat we stopten met roken kon fungeren.Nadat ik de test had gedaan, wachtte we het resultaat af. Huh, twee streepjes? Dat betekent toch ‘zwanger’? We konden onze ogen niet geloven, dus eigenlijk vol ongeloof en beduusd van het resultaat ga ik nog even in bed liggen. Dat kan toch niet waar zijn? We spreken af om allebei te stoppen met roken voor het geval de test inderdaad klopt. Mijn vriend gaat vervolgens naar zijn werk en ook ik ga me klaarmaken voor mijn werkdag. Als ik in de auto zit, begint het kwartje te vallen. De test was positief en dat kán haast niet vals zijn, maar ik wil niet te opgewekt worden, want áls het dan inderdaad klopt dan kan er nog zoveel mis gaan. Ik besluit hier onbewust om mezelf te beschermen tegen teleurstelling.De volgende dag doe ik weer een test, want eigenlijk kan ik nog steeds niet geloven dat ik echt zwanger ben. Weer positief en daarom bel ik de huisarts, eigenlijk in de veronderstelling dat ik bij hen een potje ochtendurine moet brengen zodat ook zij kunnen testen of ik zwanger ben. Als ik de doktersassistent aan de telefoon heb, feliciteert ze mij en verzoekt me om mezelf aan te melden bij een verloskundige praktijk en wenst me veel succes met mijn zwangerschap. Oké, even schakelen. Welke praktijk ga ik bellen? Ik lees wat reviews en vervolgens heb ik mijn keuze gemaakt. De telefoniste neemt een aantal gegevens met mij door en aan de hand daarvan schat ze in dat ik 4 weken zwanger ben. Vervolgens plannen we een eerste echo in, dat is wanneer ik 8 weken zwanger ben. Ik moet dus nog 4 weken wachten totdat iemand me gaat bevestigen dat ik écht zwanger ben.De 4 weken tot de eerste echo lijken echt een eeuwigheid te duren. Letterlijk iedere keer als ik naar het toilet ga, check ik of ik heb gebloed. Ik ben zo bang dat het mis zal gaan. Ik zoek op internet op hoeveel vrouwen eerst een miskraam krijgen en dat getal is best hoog. Niet echt bevorderlijk voor mijn angst. Als ik dan ook nog eens kramp krijg onderin mijn buik, is de chaos compleet. We bellen daarom de verloskundige om mijn klachten voor te leggen. Ze stelt dat het waarschijnlijk de innesteling is die ik voel, helemaal niet raar en ik moet lekker een kruikje tegen mijn buik aanleggen om de kramp te verlichten.Als dan eindelijk de dag van de echo is aangebroken, ben ik behoorlijk nerveus. Ik heb vooraf bij een paar zwangere vriendinnen stiekem gecheckt bij welke praktijk zij zijn aangesloten en 2 van hen zitten bij dezelfde praktijk als ik. Wat je natuurlijk niet wilt, is iemand tegenkomen die je kent. Als we daar aankomen, zijn enkel wij twee in de wachtkamer aanwezig. Dat is al de eerste opluchting. We zijn aan de beurt en ik mag direct gaan liggen. Om te beginnen zet ze het echoapparaatje op mijn buik en al gauw is er een ovaalachtig vormpje te zien en verloskundige ziet direct een hartje kloppen. Ze wilt ook nog inwendig proberen een beeld te krijgen en dan horen we zelfs het hartje kloppen, maar ik blijf op de oppervlakte, want ik blijf mezelf voorhouden dat er nog zoveel mis kan gaan.Na een succesvolle eerste echo, plannen we de volgende echo en gaan we dus met goed nieuws naar huis. Ik hoor je denken: wat ben je bevoorrecht dat je een kloppend hartje hebt gezien én gehoord. Ja dat is zeker zo, maar toch kon ik niet blij zijn. Angst voor falen en teleurstelling bleef overheersen. En blij zijn terwijl nog alles mis kan gaan? Dat kon ik mezelf niet aandoen.Vanaf dit moment begin ik van echo naar echo te leven. De eerst volgende echo was drie weken later en als deze goed zou zijn, dan had je een soort van groen licht om mensen om je heen het grote nieuws te vertellen. In de tussentijd bleef ik ieder toilet bezoek checken of ik niet had gebloed en toen de dag van de tweede echo (de termijnecho) aangebroken was, was ik uiteraard weer behoorlijk nerveus. Eenmaal bij de afspraak, mocht ik weer direct gaan liggen zodat we de echo konden gaan maken. Toen het kindje in beeld kwam, was het een wereld van verschil ten opzichte van de vorige echo. Bij de vorige echo keek je naar een klein ovaal propje en nu had het ineens de vorm van een klein mensje. BIZAR! De verloskundige was ontzettend vrolijk en blij voor ons, alsof ze nog nooit zoiets gezien had, want alles zag er goed uit. We kregen de definitieve uitgerekende datum door en gingen dus opnieuw met super goed nieuws naar huis. Ook kregen we een opdracht mee: willen we een nipt test doen of niet?De keuze wel of geen nipt test vond ik enorm lastig. Natuurlijk wilde ik graag een gezond kindje, maar ik wilde bij een resultaat met afwijking geen keuze moeten maken om de zwangerschap wel of niet te moeten afbreken. Mijn angst voor teleurstelling en falen van deze zwangerschap speelde hierin natuurlijk een hele grote rol. Ik heb dan ook besloten om de nipt test niet te doen.Nu we een goede termijn echo achter de rug hadden, was het tijd om iedereen het grote nieuws te vertellen. De warme en blije reactie waren overweldigend en hetgeen wat iedereen zei was: GENIET! Tja… dat was juist wat ik niet kon. Ik voelde me schuldig dat het ons zo voor de wind was gegaan maar ik niet blij kon zijn. Wat had ik nou te klagen? Binnen de kortste keren was ik zwanger, ik heb geen miskraam gehad en alles ziet er vooralsnog goed uit. Waarom was ik dan niet blij? Een stemmetje in mijn hoofd bleef maar zeggen dat er nog van alles mis kon gaan en ik was bang dat mijn lichaam deze bijzondere taak niet kon volbrengen, dat mijn lichaam zou falen.Ik leefde dus van echo naar echo en de echo waar ik in het bijzonder naar uitkeek was de geslachtsecho. Een jongen of meisje, het maakte me niet uit. Ik wilde gewoon weten wat het zou gaan worden en bovenal keek ik er natuurlijk naar uit om weer even naar dat kleine mensje te kijken. Zien of het allemaal nog goed was binnen in de buik. Helaas werd 2 dagen voordat mijn geslachtsecho zou gaan plaatsvinden het complete land in lockdown gegooid in verband met het stijgende aantal coronapatiënten. Hierdoor konden enkel medisch noodzakelijke echo’s doorgaan en een geslachtsecho was niet medisch noodzakelijk, maar viel onder de noemer ‘pretecho’. Ik was er kapot van, de tranen stroomden over mijn wangen. Ik keek hier zó naar uit en nu werd het van me afgepakt. Ik voelde verslagen en tekortgedaan.Mijn vriend zag natuurlijk ook mijn emoties en wilde wat voor me doen. Hij besloot op zoek te gaan naar een praktijk die nog wel die echo wilde uitvoeren. Ze waren namelijk gewoon open en wie zou gaan checken voor welke echo ik kwam? Na een poosje zoeken vond hij een praktijk die de uitzondering wel wilde maken en dus heeft hij direct een afspraak gemaakt. Iets later dan gepland zaten we dan toch in de auto om de echo te laten maken. Uiteraard was ik weer nerveus. Eenmaal daar bleek ons kindje zich niet zomaar bloot te willen geven. Nadat de echoscopiste bijna wilde opgegeven, konden we het eindelijk zien: een jongen!Er was nog 1 obstakel, namelijk de 20 weken echo. De ‘medische’ keuring waarin ze heel veel kunnen zien en ook kunnen zien als je kindje bij geboorte geen levensvatbaarheid heeft of ernstige afwijkingen. Ik was gewaarschuwd dat het een spannende echo is waarbij de echoscopiste pas aan het einde zegt of het wel of niet goed is. Echter hadden wij een enorm lieve vrouw die per onderdeel direct vertelde waar we naar keken en of het er goed uitzag. Alles zag er goed uit, niks om ons zorgen over te maken.Na de positieve 20 weken echo begon ik eindelijk wat tot rust te komen. De frequentie dat ik ons kindje voelde bewegen werd steeds hoger waardoor ik keer op keer de bevestiging kreeg dat alles in orde was daar binnen. Door iedere beweging werd ik vervuld met warmte en kon ik eindelijk ergens van genieten en als ik dan ook nog eens voorbij week 24 kom waar je kindje bij vroeggeboorte levensvatbaar is, kan ik opgelucht ademhalen en gaan de weken ineens heel snel voorbij. Daarnaast voelde ik me vanaf dat moment comfortabel genoeg om te beginnen met shoppen van kleertjes, dekentjes, ledikant enzovoort. Dit had ik allemaal uitgesteld want stel dat het mis zou gaan dan had ik allemaal spulletjes had met een verschrikkelijke herinnering.Toen ik 27 weken zwanger was, plande ik een 3D pretecho in. Een rib uit je lijf, maar absoluut de moeite waard. Hier gaat het even niet om hoe je kindje ontwikkelt, hoe groot het hoofdje is en wat de omtrek van de buik is. Gewoon kijken naar dat wondertje in je buik, hoe hij eruit ziet en wat hij daar allemaal doet. Dit was de eerste keer dat ik kon genieten van een echo en naar hetgeen kon kijken die ik graag wilde zien.Kosten wat het kost wilde ik 4 weken voor mijn uitgerekende datum met zwangerschapsverlof, want ik wilde zoveel mogelijk tijd met mijn kindje. Ik snap nu waarom dit de max is, want die laatste week was flink aanpoten en dat terwijl ik een kantoorbaan had. Zoals iedere zwangere vrouw was ik het de laatste weken helemaal zat. Bij 38 weken sliep in nauwelijks, de koek was voor mij wel op. Daar zat ik weer, met tranen in mijn ogen bij de verloskundige, ik was het helemaal zat. Ze begreep me maar drukte me wel op het hart dat het nog zo 4 weken zou kunnen duren en dat ik er dus rekening mee moest houden dat ik nog wel even moest volhouden. Gelukkig hoefde ik geen 4 weken te wachten en begonnen enkele dagen later de voorweeën en werd op precies 39 weken, na een korte en fijne bevalling, onze kerngezonde zoon geboren. Wat was deze zwangerschap een hell of a ride, but I did it!Ik hoop dat we een taboe met z’n allen kunnen doorbreken. Het is soms zwaar of lastig om zwanger of moeder te zijn en dat is helemaal prima! Meestal worden alleen de leuke dingen uitgelicht en daardoor had ik het gevoel dat mijn emoties niet goed waren. Dat maakte mij eenzaam, terwijl ik zeker weet dat veel meer (aanstaande) moeders deze emoties hebben. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt hoe ik mij tijdens mijn zwangerschap voelde. Ik wilde de eenzaamheid doorbreken door erover te praten. Sommige mensen gaven een luisterend oor, maar de meerderheid gaf nauwelijks respons. Laten we onze emoties beter bespreekbaar maken, de fijne maar juist ook de minder fijne. Het is nu eenmaal niet altijd rozenkleurig, daar ben je mens en moeder voor.

Laura (28) woont samen met haar man Tommy, zoontje Teun en hondje Sep in het huis aan het water in het Noord-Hollandse Avenhorn. Laura is juf en mama van 6 maanden oud zoontje, Teun. Daarnaast is ze ook blogger van eerlijke mama verhalen, want hoe fijn is het om ook eens te lezen dat het ergens anders ook niet altijd lukt, dat je met je handen in je haren zit of stiekem doet alsof je hem niet hoort als hij om 05.00 uur denkt dat de ochtend begonnen is. In deze blog vertelt Laura haar eerlijke verhaal over de kraamperiode en de kraamtranen die daarbij kwamen kijken.Donderdagochtend 29 juli. Met Teun op schoot, word ik, gehuld in oversized ondergoed, met maandverband zo dik als een volgepoepte luier, het ziekenhuis uitgereden. Moe, trots, voldaan en gelukkig kijk ik naar mijn mannetje die in de Maxi-Cosi op schoot ligt. Ogen gesloten, rimpels in zijn gezicht, aangekleed in zijn met zorg uitgekozen geboortepakje. Hij is er. Eindelijk!Een uur later zit ik vol adrenaline met een glimlach op mijn gezicht op de bank om de kraamhulp welkom te heten. Ongemakkelijk ook, want de hechtingen van onder trekken en mijn buik voelt alsof ik minstens twee weken zware buikgriep heb gehad. Opgewekt kijk ik toe hoe ze bij Teun kijkt en meteen weet hoe ze hem moest vasthouden, hoe ze hem kan sussen en verschoont ze zonder blikken of blozen zijn luier. Ik voel een onrust bij mezelf. Ik moet dit ook kunnen, ik ben zijn moeder. Ik moet begrijpen wat hij nodig heeft, waarom hij huilt. Ik sta op, voel me verplicht om in mijn huis te vragen of iemand iets wil drinken.De dagen die volgen zet ik steeds een glimlach op als iemand vraagt hoe het gaat, negeer ik mijn drukkende, dikke kraamverband en zet ik mijn kiezen op elkaar als ik moet plassen. Ik ontvang alle kraamvisite en zit iedere ochtend netjes om 9 uur beneden als de kraamhulp aankomt. Ook bij haar geef ik aan dat het goed gaat. Dat ik pijn heb, maar dat dat vast normaal is. Zonder mokken luister ik naar de uitleg over verschonen, het wegen van Teun en onderga ik de dagelijkse onderzoeken van de nacontrole.Ik voel me slap, moe, kan nauwelijks op mijn benen staan en mijn tepels voelen uitgeleefd van alle keren borstvoeding. Maar ik hou me groot. Teun is geboren en ik moet gelukkig zijn, daarvan genieten en dankbaar zijn.De vierde dag zit erop. De kraamhulp trekt de voordeur achter haar dicht. Teun stopt niet met huilen en ik weet niet meer wat hij nodig heeft. Terwijl hij op het verschoningskussen voorzien wordt van een schone luier stort ik in. De pijn van de hechtingen is intens en ik ben op. Ik probeer mij groot te houden, wil mij niet laten kennen, ik moet er voor Teun zijn. Ik moet net als andere moeders op die roze wolk zitten.Alsof het afgesproken is, komt op dat moment mijn vader langsgefietst. Hij stopt even en zwaait vrolijk naar binnen. Het lukt mij te glimlachen als een boer met kiespijn. Ik zwaai terug. Hij steekt zijn duim op als vraag hoe het gaat. Een druppel, ik kan niet meer, alles doet pijn en ik kan het pasgeboren huiltje niet meer horen. Zonder mij nog in te kunnen houden barst ik in huilen uit.De dagen die volgen zien er hetzelfde uit. Weer om 9 uur beneden en ik blijf doen alsof het goed gaat. Bij iedere nieuwe uitleg aan Tommy, ga ik er, steunend op de kast, naast staan. Ik moet het ook weten. Fysiek gaat het niet zo lekker. Mijn baarmoeder zakt niet en de hechtingen blijken niet goed gepakt te hebben. Ze worden eruit geknipt en een open wond blijft over. Ik probeer het positief te blijven zien. Maar iedere dag rond een uur of 4, zodra de kraamhulp langs het raam naar huis fietst, stort ik in.Het schuldgevoel groeit. Waarom kan ik niet van ieder moment genieten? Waarom moet ik niet huilen van geluk, maar huilen van wanhoop? Waarom heb ik mij afgevraagd of ik dit wel wil, of ik dit wel kan. En waarom heb ik tegenover mezelf uitgesproken dat we te vroeg zijn begonnen met kinderen. Kraamtranen zijn toch tranen van geluk? Urenlang kunnen kijken naar je baby en zo intens gelukkig zijn dat je moet huilen van vreugde. Tranen omdat hij een schattig brabbelend geluidje maakt en huilen omdat je voor de zoveelste keer een onwijs lieve tekst leest in een kaartje. Geen tranen, omdat je het niet meer ziet zitten.Op de laatste dag van de kraamweek komt de verloskundige langs. Ze vraagt hoe het gaat en of we het een beetje redden. Dit is het eerste moment dat ik, naast de ouders, aangeef dat het niet zo goed gaat. Ik hoor dat dit erbij kan horen. Dat je ongelukkig kunt terugkijken op je bevallig, fysiek nog niet in orde bent en je hormonen alle kanten opvliegen. Dat ik mezelf goed in de gaten moet houden en dat als deze gevoelens blijven, ik professionele hulp kan zoeken als ik daarvoor open sta.De weken die volgen lijkt de grijze wolk in mijn hoofd op te lossen. Steeds vaker komen er lichtpuntjes naar voren. Ik begin mijn eigen positieve zelf, die oog heeft voor kleine bijzondere momenten, weer te herkennen. Ik geniet van Teun zijn brabbels, zijn lieve gezichtje tijdens het slapen en kan zelfs genieten van de zure poeplucht die uit zijn luier omhoogkomt.Die roze wolk.. Voor mij soms meer eentje met zware regen en af en toe een roze bliksemschicht.Laten we vooropstellen dat ik ook echt genoten en gelachen heb die eerste dagen. Toen Teun voor het eerst naar buiten mocht. Toen Teun zijn eerste plasje deed, recht over Tommy heen en toen hij voor het eerst in slaap viel in mijn armen. Kraamtranen zijn niet alleen van vreugde, maar ook van pure onmacht en frustratie. Je zit soms huilend op de bank als je terugdenkt aan die zware bevalling, of als je je kleintje staat te wiegen, omdat hij weer wakker werd toen je hem slapend weg probeerde te leggen. Als je weer een nacht 2 uur je ogen dicht hebt kunnen doen en dat niet eens aaneengesloten. Het mag er ook zijn.Wees lief voor jezelf en gun jezelf tijd. Je hoeft niet alles perfect te doen. Zelfs de kraamhulp heeft het moeten leren.Liefs van Laura Meer blogs van Laura over eerlijke mama verhalen lees je hier.Foto gemaakt door Elles Anne Fotografie

Tom is getrouwd met Sarah en is op 26 oktober voor het eerst vader geworden van dochter, Lía. Hij vertelt in deze blog over zijn ervaringen van de zwangerschap, de bevalling en de weken na de bevalling.Twaalf weken al, wat gaat de tijd snel! Op 26 oktober werd ik vader van een dochter die naar de naam Lía luistert. Het leven? Dat is anders, heel anders.. maar wel beter. Ja hoor, veel beter. Wat een avontuur!Sarah en ik fantaseerden al lang over een kleintje. We zijn “high school lovers” en ondertussen veertien jaar samen, waarvan drie gehuwd. Een kleine mini-me die ik stap voor stap zou begeleiden in het uitbouwen van haar leven, dat was de droom. Ik zeg ‘haar’, omdat ik dolgraag een dochter wilde.ZwangerschapHet beeld van een roze wolk verdween al snel, na tien weken zwangerschap kreeg Sarah last van bekkeninstabiliteit, iets wat haar tot op de dag van vandaag nog steeds parten speelt. Last werd al snel ‘extreme last’: zelfstandig draaien in bed of met de auto rijden was lange tijd niet meer mogelijk, wat resulteerde in veel stress en als ‘daddy-to-be’ ging ik toen al noodgedwongen op zoek naar een evenwicht tussen het werk en zorgen voor Sarah en onze ongeboren dochter. Het ergste als man tijdens een zwangerschap? Het machteloze gevoel dat ik kreeg bij het kijken naar mijn echtgenote in pijn. Ik ben iemand die altijd voor oplossingen probeert te zorgen, waarom kon ik dat nu dan niet?BevallingEen rollercoaster van emoties, dat is elke bevalling wel. Ik had al respect voor mijn vrouw, maar na negen loodzware maanden kan ik vandaag moeilijk in woorden uitdrukken hoe sterk het vrouwelijke geslacht écht is. Op 25 oktober trokken Sarah en ik in de avond naar buiten voor een wandeling. Een wandeling die ze moest doen om haar suikerwaarden laag te houden, want er werd ook zwangerschapsdiabetes vastgesteld. Heren, neem een vrouw haar lekker eten af en je hebt een probleem, maar ik daag jullie uit om een zwangere vrouw haar eten af te nemen. Good luck en doe je loopschoenen aan. Na honderd meter wandelen kreeg Sarah veel last van haar heupen, meer dan andere avonden. We keerden terug en besloten naar bed te gaan. Ze voelde de baby niet meer echt bewegen en we raakten wat ongerust. Sarah besloot om nog een keer naar het toilet te gaan en onderweg breekt haar vruchtwater. Dit is het dan, eindelijk. Haar vluchtkoffer stond klaar en een 45 minuten later stonden we in het ziekenhuis, om 23u40. En dan is er maar één gouden tip voor aanstaande vaders wanneer het gaat over de tijd tussen aankomst in het ziekenhuis en de geboorte: Niet veel praten (eigenlijk niet) en wees bereid om je hand gedurende vijf dagen niet meer te voelen van het knijpen. Lía werd geboren om 11u10.Na de bevallingJe wandelt het ziekenhuis binnen met twee en wandelt enkele dagen later terug naar buiten met drie, een bizar gevoel. Nooit was ik als chauffeur voorzichtiger dan de weg van het ziekenhuis naar onze woning. Werkelijk ie-de-reen leek een wegpiraat. De verantwoordelijkheid die je vanaf de geboorte draagt -en voelt- is enorm en het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. We zijn nog steeds zoekende naar structuur en krijgen elke dag wel een ander vraagstuk voorgeschoteld waar we een oplossing voor moeten vinden. Spontaan thuis vertrekken heeft plaatsgemaakt voor een doordachte planning. Maar.. we durfden het ook aan om met Lía richting Parijs te trekken om het nieuwe jaar in te zetten, een topbeslissing van onzekere ouders, want we hebben ontzettend hard genoten. Ze begint steeds meer te lachen en geluidjes te maken en elke keer als ik naar haar kijk sta ik verstelt van de gevoelens die in een mensenlichaam zitten. Het leven is nu pas écht begonnen, wat ben ik een ontzettend trotse papa.TIPGun jezelf de tijd om te wennen aan het ouderschap. Het instinct zit er van nature in, je gaat heus wel slagen. Probeer daarnaast ook tijd te nemen om met je partner tot rust te komen, een kindje geniet wanneer zijn/haar ouders ook kunnen genieten (hoe moeilijk dat in het begin ook lijkt, er zijn altijd wel mini-mogelijkheden). En praktische parenting advice van iedereen die je tegen het lijf loopt? Daar luister je met een smile naar, maar nadien doe gewoon wat voor jullie goed aanvoelt. En als je baby wat melk teruggeeft of hij komt uit een badje dan zijn er gelukkig nog steeds de hydrofiele doeken van Jollein, Enjoy!

Ankie woont samen en is moeder van 4 kinderen (3,7,11 en 13 jaar). Ze is al bijna 14 jaar verloskundige in Assen bij Aiber verloskundigen en Verloskundigen-kloosterveen. In deze blog neemt Ankie je mee in een dag als verloskundige.Het is woensdagavond en ik heb zojuist de dienst overgenomen van mijn collega. De komende 48 uur sta ik op wacht voor alle bevallingen en belletjes. Als ik op donderdagochtend wakker word ben ik blij dat ik de eerste nacht lekker heb kunnen slapen. Vol energie begin ik dan ook aan de visites. Met de radio op volume 10 en mijn zangstem die alleen geschikt is voor eigen publiek rij ik door mijn eigen stadje Assen.Alle kraamvrouwen krijgen de eerste 8-10 dagen om de dag van ons een bezoekje. Soms alleen om even kort te checken hoe het gaat, maar meestal kletsen we heel wat af. We bespreken uitgebreid de bevalling en hoe het herstel gaat. Want ja dat herstel gaat niet altijd even vlot. Voedingsproblemen, pijnlijke gestuwde borsten, hechtingen die gevoelig zijn en daarnaast alles onder het genot van een flinke dosis hormonen. Zie hier een gemiddelde kraamvrouw…Ik begin bij Willemijn, ze is 5 dagen geleden bevallen van haar eerste kindje. Haar bevalling ging niet helemaal zoals gepland, maar ondanks dat kan ze er wel goed op terug kijken. Eergister was mijn collega bij haar en was ze blij dat alles achter de rug was en dat ze nu lekker kon genieten van haar mooie meisje. Ondanks dat de borstvoeding nog wat lastig ging, genoot ze onder een goede dosis adrenaline (wat de eerste 2-3 dagen na de bevalling volop aanwezig is) zichtbaar van haar rol als nieuwe moeder. Ik sta voor de deur en zie bij binnenkomst direct dat het niet haar dag is. Ze is moe! Het was wederom een onrustige nacht en de borstvoeding gaat nog steeds niet helemaal lekker. De kleine wil nog niet goed aanhappen aan de borst en daar heb je in de eerste week soms een hoop geduld voor nodig. Als we allebei net een kopje thee van de kraamverzorgster krijgen, barst ze in tranen uit. Hoe doen mensen dit, vraagt Willemijn! Ik troost haar met de gedachten dat het een heel normaal gevoel is en erg herkenbaar, maar dat er echt een nacht aan gaat komen dat het allemaal iets beter gaat.Als moeder van 4 kinderen snap ik haar gevoel volkomen. Hele dagen gaan alleen maar op aan voeden, troosten, luiers verschonen en niet vergeten zelf te eten en te drinken en o ja slapen zodra het kan. En dat is bij de eerste heel heftig. Nu ik 4 kinderen heb, verlang ik wel eens terug naar hoe het was met maar 1 kindje, maar dan besef ik me weer heel gauw dat ik dat nou juist het meest heftige vond. Bij nummer 2,3 of 4 weet je vaak beter wat je te wachten staat en ben je in de meeste gevallen wat zelfverzekerder dan bij de eerste.We kletsen nog een tijdje en als alle tranen zijn gedroogd en we zelfs ook nog wat hebben gelachen, adviseer ik haar wat dingen over de borstvoeding en om heel even een frisse neus te halen omdat de muren op haar afkomen. Heel even de buitenlucht in, niet te ver, maar een klein rondje. Even het hoofd leeg maken en daarna even te gaan slapen terwijl de kraamverzorgster op de baby past. Opgelucht met een nieuw plan voor de komende 24 uur, een dikke knuffel die ze even heel hard nodig had en een lieve kraamverzorgster ga ik verder met mijn visites.Het mooie van de kraamvisites is dat er in de meeste gevallen geen tijdsdruk is, zoals op het spreekuur. Tenzij er een bevalling aan de gang is, dan moet ik soms wat vaart in de visites zetten. Overigens niet mijn beste eigenschap bij deze taak. Mijn man noemt het een theekransje, maar gelukkig weten wij verloskundigen wel beter. Je bent verantwoordelijk voor de gezondheid van moeder en kind. Je wil graag dat alles goed verloopt die eerste week. In de meeste gevallen geef je dan ook veel uitleg of adviezen of bied je een luisterend oor en soms een arm om je schouder… en ja soms als alles heel goed gaat, kletsen we heel wat af en is het net een theekransje. Heeft mijn man toch nog een beetje gelijk..

Één van de leukste dingen als je zwanger bent is misschien wel het inrichten van de babykamer. Speciaal voor dat kleine wondertje in jouw buik de allermooiste spullen en producten verzamelen. De babykamer inrichten is iets wat je met je hart doet. Maar ook op gevoel! Er zijn geen regels, maar wij kunnen ons voorstellen dat het wel fijn is dat er wat richtlijnen zijn. Waar moet je op letten bij het inrichten van de babykamer? Waar moet je beginnen? Wij delen dé 5 belangrijkste tips met jou!Tip 1: InspiratieNeem de tijd om genoeg inspiratie op te doen. En denk goed na wat voor soort stijl je wil in de babykamer. Wellicht heb je wel al wat ideeën in je hoofd. Deze kan je gebruiken als uitgangspunt.Inspiratie kun je overal opdoen. Online op Pinterest door bijvoorbeeld te zoeken op babyroom, baby styling óf door op Instagram te kijken en te zoeken op #nurserystyling #babyroom of #babystyling.Tip 2: Kleurenplan & Shopping moodboardNadat je genoeg ideeën hebt opgedaan, is het leuk om een moodboard voor jezelf te maken met al jouw ideeën. Het is niet alleen overzichtelijk maar ook nog eens superhandig tijdens het online shoppen van alle items voor de babykamer. Een belangrijk onderdeel van het moodboard is het kleurenplan! Eigenlijk is het zelfs slim om hier mee te beginnen zodat je dan gemakkelijk op de kleuren kan voortborduren! Kijk online naar kleuren die je mooi vindt en hou deze bij de hand wanneer je aan het shoppen bent. Je kunt een bezoekje brengen aan de bouwmarkt voor kleurstalen, maar nu met de Coronacrisis is online kleurinspiratie opdoen ook een goed alternatief. Het is belangrijk om afbeeldingen te verzamelen die een totaal sfeer laten zien en een mooi verhaal vertellen! Moet het kamertje stoer zijn? Of juist lief, of ga je voor een wat tijdlozere uitstraling. Denk er goed over na, en maak een duidelijke keuze, dit scheelt enorm tijdens het inrichten!Tip 3: Leg een goede basisEen goede basis in de babykamer is belangrijk voor de verdere styling. Denk aan een goede vloer, een mooie kleur op de muren en bijpassende raamdecoratie. Misschien vind je het wel leuk om een behangetje toe te voegen in de kamer met een leuke print in het thema van jouw stijl. Een goede basis is het halve werk!Tip 4: De indeling en inrichtingKijk eerst eens goed naar de indeling van de babykamer! Vaak heb je nodig: een commode, een wieg en/óf ledikantje en een kast/dressoir. Kijk wat qua indeling het beste is en hoe de meubeltjes het mooiste tot hun recht komen. Heb je een wat kleinere kamer? Kies dan voor meubels met extra opbergruimte. Denk aan een extra lade onder het bedje of een wandplank extra aan de muur. Probeer desnoods te schuiven met de meubels en zo kies je vaak op basis van gevoel de juist indeling. Tip 5: de finishing touchAls de basis van de babykamer klaar is, is het tijd om de babykamer te gaan stylen! Het leukste onderdeel én het onderdeel waar je een persoonlijke touch kan toevoegen. Gebruik hierbij weer je moodboard. Denk aan je kleuren en houdt rekening met je thema. Wat zijn de basis items bij de styling van de babykamer? Verlichting Beddengoed voor de wieg of het ledikantje Raamdecoratie Aankleedkussen + aankleedkussenhoezen Piekstok + sluier of klamboe Wandkast of wandplanken Denk daarnaast aan extra styling items zoals: Hydrofiel (bekijk eens welke leuke kleurenopties er zijn) Leuke knuffeltjes Een vloerkleed Een spiegel (zorgt voor meer ruimtelijkheid) Opbergmanden Leuke decoratie Plantjes of droogbloemen Voeg ook persoonlijke elementen toe in de babykamer. Denk bijvoorbeeld aan de eerste echo, een leuke kaart met een persoonlijke tekst of quote, een foto van de zwangerschap. Deze persoonlijke dingen maken de kamer echt af!

Tessa (27) is op 11 oktober voor het eerst moeder geworden van zoontje, Sev. Tessa vertelt over haar ervaringen van haar eerste bevalling. Ze had gescheurde vliezen en haar bevalling moest ingeleid worden.Of ik niet heel erg opzag tegen de bevalling, of bang was voor de pijn zijn vragen die tijdens mijn zwangerschap regelmatig terug kwamen. Waarop ik in alle nuchterheid antwoorde: Agh, hij moet er toch uit?Ik was precies 39 weken zwanger toen ik op donderdag avond tijdens het tandenpoetsen wat tussen mijn benen naar beneden voelde sijpelen. Niet veel maar toch dacht ik meteen aan gebroken vliezen. Ik besloot de verloskundige niet meteen te bellen, maar nog een paar uurtjes slaap te pakken, aangezien ik verder nog niks voelde. Na een iets te rustige nacht toch een bezoekje aan de verloskundige gebracht. Zij concludeerde dat mijn baarmoeder nog vol zat met vruchtwater en kon dus niet bevestigen dat mijn vliezen echt gebroken waren, terug naar huis dus om het nog even aan te kijken. In de loop van de dag verloor ik toch steeds meer vocht en had ik inmiddels al dikke maandverbanden nodig om de steeds grotere hoeveelheden vocht op te vangen. Terug naar de verloskundige, die voor ons een afspraak plande in het ziekenhuis voor de volgende dag. In het ziekenhuis waren ze er toch echt zeker van, gebroken vliezen! Of beter gezegd, gescheurde vliezen, want ik verloor steeds een beetje vruchtwater, in plaats van in één keer een grote flats.Nog een nachtje in ons eigen bed geslapen, opnieuw in de hoop dat de bevalling vanzelf zou beginnen. Helaas kwam het niet vanzelf op gang, dus moesten we zondag ochtend terug naar het ziekenhuis, zodat ik ingeleid kon worden. Met langdurig gebroken vliezen bestaat er een verhoogde kans op infecties en moet je binnen 72 uur bevallen.Voordat ik ingeleid kon worden moest eerst mijn baarmoedermond gerijpt worden, dit doen ze door het inbrengen van een ‘veter’ met hormonen. Deze moet 12 uur blijven zitten, en kan er ook voor zorgen dat de weeën op gang komen. Zondagavond om 22:00 uur moest mijn vriend, Michaël, helaas naar huis. Vertoon je geen verschijnselen dan mogen partners niet blijven slapen. Wel wordt er meteen gebeld als het wel lijkt te beginnen, dus met het geluid van zijn telefoon op levensgevaarlijk, bleef ik alleen achter voor de nacht.Zondag op maandag nacht kwamen de weeën dan toch op gang! Achteraf gezien voelde ik al wel iets toen Michaël naar huis ging, maar weet je niet precies wat je moet voelen. Gelukkig had ik geen kamergenootje en kon ik de hele nacht onbezwaard een beetje rond lopen. Liggen leek bij mij onmogelijk, bij elke wee sprong ik uit bed om de pijn weg te bewegen. Deze nacht is voor mij achteraf een beetje wazig, mijn tijdsbesef was weg, omdat ik heel druk was om in mijn eentje de pijn op te vangen. Volgens mij heb ik uiteindelijk nog wel even geslapen omdat de weeën toch weer een klein beetje af namen. Om 08:00 uur heb ik nog een ontbijtje weggewerkt en was Michaël gelukkig weer terug. Om 11:00 uur kregen we controle van de verloskundige, ik twijfelde erg of mijn gebroken nacht wat opgeleverd had, omdat alles ‘s ochtends heel rustig was. Maar gelukkig; 3cm ontsluiting! Nu mochten we naar de verloskamer om de bevalling ‘door te leiden’ met weeën opwekkers.Waar ik eerst nog ‘vrolijk’ wat weeën opving stuiterend op zo’n skippy bal vond ik het een paar uur later niet meer zo grappig. Een pittige storm rug weeën volgden. Een tijdje later, wat als een eeuwigheid voelde, stapte ik onder een warme douche, hier had ik het levensgevaarlijk heet, maar de warmte was het enige wat enigszins de pijn verzachte. Maar de geweldig lieve zuster bracht mij een waterijsje. Sta je dan met je ijskoude waterijsje onder een snik hete douche, haha! Na 1,5 uur vond ik het genoeg geweest en informeerde ik toch naar de opties voor pijnbestrijding. We gingen voor Remifentanil (morfine), met een drukknop kan je zelf de hoeveelheid pijnmedicatie bepalen. Even tussen jou en mij.. hier ging ik goed op! Een beetje stoned kon ik nu momentjes ontspannen tussen de weeën door. De ontspanning werkte ook bevorderlijk voor de ontsluiting want nu ging ik binnen een uur ineens van 5cm naar 10cm, tijd om te persen!Bij de eerste keer persen wist ik niet goed wat ik moest doen waardoor ik heel veel geknapte bloedvaatjes in mijn gezicht kreeg, maar met goede begeleiding van mijn fantastische verloskundige kwam dit helemaal goed. Ik heb geloof ik halverwege geroepen dat ze hem wel mochten laten zitten, maar na drie kwartier persen werd toch ons zoontje Sev geboren. Het meest bijzondere moment van ons leven! Je bent de pijn, zoals de cliché luid, niet meteen vergeten maar het is het helemaal waard en dat maakt het meer dan dragelijk! Ook de opluchting dat het voorbij is speelt hierbij een grote rol.Ja, een bevalling is pijnlijk. Maar relatief gezien duurt het maar een paar uur van je leven en krijg je er de aller mooiste beloning voor terug. Kijk er dus niet tegen op, ook jij hebt deze oerkracht in je!Nog een kleine tip van mij: Tijdens mijn bevalling zijn veel foto’s en een aantal filmpjes gemaakt. Ieder natuurlijk zijn ding, maar ik was hier achteraf heel blij mee! Ik kijk er met een heel positief en trots gevoel op terug, en ben blij dat ik hier ook beeld bij heb.

Amy (32) is verloofd met Dwight (37). Ze wonen in Lelystad en Amy is moeder van 2 dochtertjes; Loïs (2,5 jaar) en Ella (3 maanden). Amy werkt als leerkracht op een basisschool, maar geniet nu nog een aantal weken van haar zwangerschapsverlof. Ella liep met 3 weken het RS-virus op.Onze tweede trots Ella kwam met 41 weken kerngezond ter wereld. Loïs was vanaf de allereerste minuut een ontzettende lieve zus. Knuffels en kusjes werden er in overvloed gegeven. Loïs had ons al geleerd hoe waardevol en belangrijk je kind is. Ik explodeerde bijna uit elkaar van liefde voor mijn twee meiden. Loïs gaat elke woensdag met veel plezier naar de kinderopvang. Twee weken na de geboorte van Ella kwam Loïs snotterig thuis van de kinderopvang. Je over beschermende moedergevoelens maken op dat moment overuren, omdat je een pasgeborene hiervoor wil beschermen. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het onmogelijk is om een 2-jarige uit de buurt te houden van haar pasgeboren zusje, waar ze zo ontzettend dol op is. We probeerden wel kusjes en knuffels te beperken.Zaterdagnacht begon Ella slechter te drinken en merkte ik dat ze zwaarder ging ademen. Ook moest ze af en toe hoesten, maar had gelukkig geen koorts. Ik dook meteen het internet op om te zoeken wat het kon zijn en kwam al snel artikelen tegen over het RS-virus. De volgende ochtend kregen we kraamvisite van een goede vriendin. Zij is doktersassistente en hoorde Ella hoesten. Ze vertelde toen dat ze dit geluid herkende van baby's die langskwamen bij haar op de praktijk en het RS-virus hadden opgelopen. Het zat me niet lekker en diezelfde zondagmiddag had ik de verloskundige gebeld. Zij adviseerde mij om toch wel direct de huisartsenpost te bellen. Daar liet Ella ook het hoesten horen, maar we werden vervolgens weer naar huis gestuurd met de boodschap dat ze niks verontrustend kon horen aan haar longen. Ik was aan de ene kant opgelucht met deze boodschap, maar was toch niet gerustgesteld omdat ik zag dat Ella niet zichzelf was. De dag erna ging Ella steeds slechter drinken. Ze was ook bijna niet wakker te krijgen. Ik sprak mijn zorgen voor de zoveelste keer uit naar Dwight, maar die was mijn bezorgdheid meer dan zat aangezien hij zich vasthield aan de boodschap van de arts op de huisartsenpost.De volgende ochtend kreeg Ella een pompende ademhaling met intrekkingen en ging ook neusvleugelen. Ik nam contact op met de huisarts en aangezien het Corona symptomen waren, mocht ik pas aan het einde van de dag langs komen tijdens het Corona spreekuur. Mijn moeder kwam langs om te kijken hoe het ging en ik barstte in huilen uit. Je voelt je zo machteloos. Ik wilde Ella zo graag beschermen en het voelde enorm als falen. Ze was nog zo klein. Ella begon grauw te zien in haar gezicht en mijn moeder besloot toen dat ik niet moest wachten en weer moest bellen. Ik mocht toen gelukkig meteen langskomen bij de huisarts en mijn moeder bleef thuis bij Loïs. De huisarts hoefde maar kort te luisteren naar Ella. Ze dacht aan het RS-virus en zei dat we meteen door moesten rijden naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Almere. Onderweg belde ik Dwight, die elders in het land op cursus was, dat het niet goed ging met Ella en dat hij naar het ziekenhuis moest komen.Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd Ella aan de monitor gelegd. Haar zuurstofgehalte was laag en ze kreeg allerlei plakkertjes opgeplakt. Je moederhart huilt als je je kleine baby zo moet zien, maar ik wist dat ze nu in goede handen was. Ik was zo blij dat we eindelijk serieus werden genomen. We werden verplaatst naar een kamer op de kinderafdeling. Een uur later was de uitslag van het onderzoek er: Ella had het RS-virus opgelopen. Ik was kwaad en verdrietig tegelijk. Had ik nu maar beter naar mijn moederinstinct geluisterd en had ik me nu maar niet laten wegsturen bij de huisartsenpost. Je hebt op dat moment geen tijd om kwaad te zijn, want je wilt er voor je kleine meid zijn en met haar meevechten tegen dit verschrikkelijke virus. Er werd, gepaard met oorverdovend gekrijs, een sonde ingebracht bij Ella. Ook kreeg ze zuurstof toegediend en om de zoveel uur een zetpil. In haar neus kreeg ze zoutdruppeltjes en daarnaast druppeltjes met xylomethazoline.Het plan was om Ella eerst zelf te laten drinken en wat niet lukte via de sonde te geven, zodat ze wel de hoeveelheid binnen kreeg om aan te sterken. Na elke voeding stopte ze er na 10 cc al mee. Ze kon gewoon niet meer, omdat ze zo benauwd was en niet de kracht had om zelf te drinken. Om de zoveel tijd kreeg ze een enorme hoestaanval. Het enige wat ik kon doen was op dat moment haar optillen en rechtop houden. Tijdens zo'n hoestaanval drukte ik regelmatig op de alarmknop omdat het zo heftig was, dat ik bang was dat ze er niet uit zou komen. De monitor bleef tijdens zo'n hoestaanval maar piepen, omdat haar hartslag voor lange tijd boven de 200 ging. Ik heb zoveel angst en paniek in Ella haar ogen gezien, afschuwelijk. Helaas kon op zo'n moment de verpleging ook niet veel doen dan haar alleen maar rechtop houden. Het was verschrikkelijk om Ella zo te moeten zien. Na een hoestaanval, die dikwijls een kwartier duurde, viel ze als een slappe vaatdoek in mijn armen in slaap. Ze kon niet meer en was zo zwak. Ik heb wat afgehuild, kon ik het maar van haar overnemen.De dagen gingen voorbij en het ging niet veel beter met Ella, maar gelukkig verslechterde de situatie ook niet. Dwight kwam langs wanneer hij kon. Ook nam hij Loïs af en toe mee die haar zusje en moeder erg miste. Ze wist dat Ella ziek was en daarom in het ziekenhuis moest blijven. Ik zong liedjes voor Ella en ze lag vaak lekker bij me of in haar ziekenhuisbedje. De verpleging liet haar op haar buik slapen, zodat ze beter kon ademen. De verpleging besloot om te kijken hoe Ella het ging doen zonder zuurstof. Dit hadden ze al verlaagd, dus dit was de volgende stap. Helaas pakte het niet goed uit en de monitor bleef vanaf dat moment maar piepen, omdat haar zuurstofgehalte te laag was. Terug aan het zuurstof. Het verloop van het RS-virus is lastig te voorspellen, maar de kinderarts die elke ochtend langskwam hoopte toch wel dat ze haar piek had gehad. Beetje bij beetje ging ze op eigen krachten steeds meer zelf drinken. Wat overbleef ging via de sonde bij haar naar binnen. De hoestbuien waren er nog wel, maar namen gelukkig in tijd af. Veel kraamvisite stond gepland en moest ik afzeggen. Iedereen leefde met ons mee.Ella knapte vanaf dag 6 op en liet, tussen al haar plakkertjes op haar gezicht, haar eerste glimlach aan me zien. Wat een magisch moment. Mijn meisje, zo klein en zo aan het vechten tegen dit rot virus. Er werd een nieuwe poging gedaan om Ella zelfstandig te laten ademen. Dit pakte gelukkig wel goed uit. Wat was ik trots op mijn kind dat ze voor het eerst haar flesje weer leegdronk. Daar zat ik weer te janken, maar deze keer van blijdschap. Als ze de nacht goed door zou komen, was de kans zeer aanwezig dat we dan de volgende ochtend naar huis mochten. Ze moest goed zelfstandig blijven drinken en dat deed ze gelukkig, ook haar nachtflesje. De volgende ochtend kwam de kinderarts ons ontslaan uit het ziekenhuis. Ella was er nog niet, maar mocht thuis verder aansterken.Ella is inmiddels 3 maanden en heeft nog steeds een piepende ademhaling. Dit kan nog wel even duren, maar hopelijk groeit ze hier overheen. Het gaat gelukkig goed met haar, al ben ik wel extra waakzaam. Ze drinkt en slaapt goed en is super vrolijk. Ze tovert een grote glimlach op haar gezicht als er ook maar iemand naar haar kijkt. We hadden nooit weggestuurd mogen worden bij de huisartsenpost, had de kinderarts tegen ons gezegd. Een belangrijke les, die vaak terugkomt, is ook nu weer: luister naar je moederinstinct.